Terrasjesweer in Gent. Genieten van de zon en een verfrissing. Zien en gezien worden. Een leuke babbel of in stilte mijmeren. En ook … eens stoom afblazen. Dat was zeker zo voor de dame aan het tafeltje naast mij. Samen met enkele vriendinnen genoot ze van een gulden cava en Griekse olijven.
Ik herkende haar, de eigenares van het kapsalon in mijn gemeente. Honderduit vertelt ze haar vriendinnen over de onkunde van haar personeel. Niet over het knip-en kapwerk, maar over de chaos in het salon. “Hoe moeilijk kan het zijn, om de shampoo terug te plaatsen na gebruik? En de haardroger heeft een vaste plaats! Als ik het mijn kapsters er geen 100 keer attent op maakte …”.
Niet zo bijzonder. Zeer zeker de frustratie van menig ondernemer, ouder of echtgeno(o)t(e).
Wél bijzonder is wat er de dag nadien gebeurde! Wanneer ik bij de plaatselijke supermarkt mijn wekelijkse inkopen in de auto laad, zie ik in mijn ooghoek deze dame. Ze plaatst haar laatste karton melk uit het muntslotloze karretje over in haar luxewagen. Kort kijkt ze even rond, ziet niemand in haar onmiddellijke omgeving en geeft het lege karretje een kleine tik waardoor het 3 meter verder rolt. Genoeg plaats om de mooie bolide vrijheid te geven. Maar wel nog 25 meter verwijderd van de stallingplaats waar de andere karretjes wachten op hun volgende gebruiker.
